Σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι εντελώς προσχηματική και ψάχνει πιεσμένη για πιστοποιητικά «ευρω-φροσύνης» και «νατο-φροσύνης». Γιατί να σπέυσουμε να της το δώσουμε;
Εμείς από την άλλη πλευρά:
—δεν θέλουμε κλιμάκωση αλλά δεν θέλουμε και απώλεια των δικαιωμάτων μας
—θέλουμε διάλογο αλλά δεν μιλάμε με τη Δανία αλλά με μιά χώρα που αμφισβητεί Συνθήκες Ειρήνης (Λωζάνης, Παρισίων κλπ)!
Άρα, θέλουμε τον διάλογο αν είναι ευρωπαικής καλής γειτονίας, δηλ.:
-με όρους, κανόνες και εγγυήσεις
-με την ασφαλέστερη διαδικασία
-στην πλέον κατάλληλη στιγμή.
Πότε; Όχι τώρα, αλλ’ούτε και αναβάλλοντας τυφλά για το μέλλον.
Αν αναβάλαμε πχ για τον Απρίλιο τις θα ήμασταν σε καλύτερη θέση γιατι:
1)το επιβάλλουν πρώτα-πρώτα λόγοι εθνικής αξιοπρέπειας: όταν κάποιος σου παραβιάζει επί 4μηνο και ωμά τα δικαιώματά σου και ζητάς κυρώσεις από τους τρίτους δεν τρέχεις άρον-άρον να τον αγκαλιάσεις!
2)η Τουρκία εξασθενεί καθημερινά λόγω των πιέσεων στην οικονομία της
3) έχουμε ευνοικό γύρισμα σελίδας στην αμερικανική στάση (αντικατάσταση Τραμπ, σκληρές κυρώσεις λόγω S-400 κλπ) και άρα αύξηση πιέσεων στον Ερντογάν
4) διαμορφώνεται ενόψει της συνόδου κορυφής του Μαρτίου νέα σχέση ΕΕ-Τουρκίας και πρέπει οπωσδήποτε να πρωταγωνιστήσουμε παρασκηνιακά στη διαμόρφωσή της! Αντί να πηγαίνουμε μόνοι σε διάλογο με την Τουρκία να επαναφέρουμε τα ελληνοτουρκικά στο ευρωτουρκικό πλαίσιο με πράξεις κι όχι αόριστα λόγια.
5) να αποκρυσταλλώσουμε τις θέσεις μας σχετικά με τα 12 ν.μ. (πχ ευθείες γραμμές βάσης στο Αιγαίο) για το ποιές ακριβώς ζώνες διεκδικούμε (έχουμε παραιτηθεί από άλλες που προβλέπει το διεθνές δίκαιο;) και ποιός τελικά είναι ο χάρτης με τον οποίο προσερχόμαστε στον διάλογο;
6)να προβούμε σε διορθωτικές κινήσεις τακτικής και σε διπλωματική εκστρατεία ενημέρωσης.