Η ομάδα Ερντογάν βάλλει εδώ και καιρό και με κάθε μέσο κατά της χώρας μας, της ηγεσίας της, των ενόπλων δυνάμεών της, της ιστορίας της, κατά παντός ελληνικού και κυπριακού στόχου. Καθημερινά, και με ωμές απειλές άσκησης βίας, προσβολές, διαβολές σε διεθνή όργανα και γενικότερα με πρωτοφανή επιθετικότητα.
Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε τέτοια βιαιότητα λόγων και ποτέ δεν ήταν τόσο παραληρηματικές οι διεκδικήσεις της γείτονος κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας. Η μαζική στήριξη της κοινής γνώμης στην εμφάνιση του Ν. Δένδια στην Άγκυρα επιβεβαιώνει το προφανές: ότι οι απελπιστικά χαμηλοί τόνοι με τους οποίους συστηματικά απαντά η κυβέρνηση στα ακατάπαυστα υβρεολόγια, τα σφυροκοπήματα τραμπουκισμού και τις βίαιες προσκλήσεις κατά των ελληνικών συνόρων προσβάλλουν πρώτα-πρώτα βάναυσα το εθνικό αίσθημα.
Πόσο νόημα έχουν οι πανηγυρισμοί για τα 200 χρόνια της εξέγερσης κατά των Οθωμανών αν σήμερα μιά χώρα απείρως πιο ισχυρή από τους εξεγερμένους του 1821 υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει πόσα τετελεσμένα δημιουργεί καθημερινά ατιμωρητί ο Ερντογάν ;
Ο στρουθοκαμηλισμός απέναντι στο νεο-προβαλλόμενο «δίκαιο της οθωμανικής κατάκτησης» δεν ταιριάζει σε μιά χώρα που προβάλλεται ως ισχυρή , ειρηνική, ισότιμα συνεργάσιμη με όλους, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και που διαφημίζει εντέλει και ισχυρές νέες συμμαχίες. Το «καταπίνω και δεν αντιδρώ» δεν ταιριάζει πρώτα-πρώτα στην ιστορία της και την αξιοπρέπειά της. Έτσι το εισπράττει η κοινή γνώμη.
Πέρα όμως από τα εθνικά συναισθήματα, προβληματίζεται κανείς για τα επικίνδυνα μηνύματα που στέλνονται με τη συμπεριφορά μας σε εταίρους και φίλους.
Είναι άραγε αναγκαίο δείγμα πολιτικής ορθότητας να αγκαλιαζόμαστε συνεχώς και να καλούμε σπίτι μας τον υβριστή μας; Που μάλιστα προσβλητικά τα αντιπαρήλθε και αυτοπροσκλήθηκε στη Θράκη, παίρνοντας (κατά τη γνώμη του βέβαια) τη ρεβάνς;
Με τέτοια στάση απέναντι στους γείτονες, δηλαδή σαν να μην συμβαίνει τίποτε, μπορούμε παράλληλα (εκτός αν διακόψαμε τις προσπάθειες) να πιέζουμε τους εταίρους μας στην ΕΕ να επιβάλουν εμπάργκο στα επιθετικά όπλα που ετοιμάζονται να παραδώσουν στην Άγκυρα; Δηλαδή η Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία να ακυρώσουν κερδοφόρες συμφωνίες δισεκατομμυρίων για να τιμωρήσουν αυτούς με τους οποίους εμείς χαριεντιζόμαστε ενώ επιπλέον εμείς δεν έχουμε κανένα δικό μας deal να θυσιάσουμε;
Τι μηνύματα αποθράσυνσης στέλνουμε παράλληλα στην Άγκυρα συρόμενοι χωρίς όρους σε διάλογο και άρα αποδεχόμενοι ότι όσα έκανε το 2020 σε βάρος του Ελληνισμού θα παραμείνουν ατιμώρητα; Άλλο να αποδέχεσαι ισότιμο διάλογο κι άλλο να συζητάς πάνω σε ατζέντα κατά τα 4,5/5 τουρκική.
Άλλο να δέχεσαι κατ’αρχήν την προσφυγή στη Χάγη κι άλλο να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις πώς Τούρκοι, Γερμανοί και ΗΠΑ θέλουν να «ρίξουμε στα ζάρια» ξένων δικαστών όλες τις μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας.Άλλο να κάνεις διάλογο οριοθέτησης ΑΟΖ με βάση την UNCLOS και τον χάρτη της Σεβίλης κι άλλο να προσέρχεσαι με μόνη φιλοδοξία να περνάει ο χρόνος.
Άλλο να αξιοποιείς με σχέδιο το γενικό στρίμωγμα του Ερντογάν, κι άλλο να δικαιολογείς τα πάντα
επειδή τάχα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση.
Άλλο να περιμένεις παθητικά τι θα συμφωνήσουν ο Ερντογάν και ο Μπάιντεν κι άλλο να πείσεις τις ΗΠΑ να επιβάλουν συγκεκριμένους όρους στην Τουρκία στηρίζοντας έμπρακτα τις ελληνικές και κυπριακές θέσεις.
Άλλο να σε στηρίζουν έμπρακτα οι εταίροι απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, κι εντελώς άλλο να διατυμπανίζεις ότι τα ελληνοτουρκικά έγιναν ευρωτουρκικά και να αποδέχεσαι παθητικά την ΕΕ σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου.
Άλλο ενταξιακή διαδικασία κι άλλο η «ειδική σχέση» στα μέτρα της Τουρκίας που εξυφαίνεται σε βάρος μας. Και τελικά άλλο η «έξυπνη» μη-κλιμάκωση με σχέδιο και διπλωματικές πρωτοβουλίες, κι άλλο να περιμένεις ρομαντικά τον Αη Βασίλη με τα δώρα στο τζάκι.
