Ο Πούτιν τράβηξε τελεσιγραφικά απέναντι στις ΗΠΑ την κόκκινη γραμμή της Ρωσίας για την ευρωπαική ασφάλεια: όχι στην είσοδο της Ουκρανίας (και άλλων γειτόνων της) στο ΝΑΤΟ, απειλώντας σε αντίθετη περίπτωση με «στρατιωτική διαχείριση» του θέματος. Πολλοί Δυτικοί πολιτικοί και αναλυτές συστήνουν σκληρή στάση και απειλούν με κυρώσεις που νομίζουν ότι θα τον αποτρέψουν. Δίκαια βέβαια οι δυτικές κοινωνίες υποστηρίζουν το ελεύθερο δικαίωμα κάθε χώρας να επιλέξει τις συμμαχίες της. Όμως τα οικονομικά κυρίως αντίποινα δεν θα αποτρέψουν τον Πούτιν που διάλεξε στρατηγικά τον τόπο και τον χρόνο για το μεγάλο «παιχνίδι» του. Το ωμό τελεσίγραφό του δεν αποτελεί μπλόφα. Γιατί γνωρίζει ότι ο Μπάιντεν δεν θα εμπλακεί στρατιωτικά (παρά τις περί του αντιθέτου προσεκτικές διαβεβαιώσεις προς το Κίεβο), δεδομένου ότι επιπλέον χρειάζεται «ηρεμία» στην Ευρώπη για να αφοσιωθεί στην αντιπαράθεση με την Κίνα —αλλά με τους δικούς του όρους (διεύρυνση του ΝΑΤΟ, στρίμωγμα της Μόσχας).
Ριψοκινδυνεύοντας λοιπόν, και πριν είναι αργά γι αυτόν, ο Πούτιν στην ουσία στοχεύει στο μαξιμουμ των ανταλλαγμάτων που μπορεί να αποσπάσει, υπολογίζοντας ότι, παρ’όλο που ο συμβιβασμός της μερικής τουλάχιστον υποχώρησης στο τελεσίγραφο θα κοστίσει στις ΗΠΑ, θα τους επιτρέψει να αφοσιωθούν πιο εύκολα στο ζωτικό μέτωπο του Ειρηνικού.
Την ουκρανική κρίση πρέπει και στην Ελλάδα να την παρακολουθούμε με προσοχή. Ο Ερντογάν θαυμάζει και μιμείται τον Πούτιν. Χρειάζεται λοιπόν να αντλούμε τα δέοντα διδάγματα από τον ρωσικό σχεδιασμό και την πίεση που ασκείται στην Ουκρανία και να σκεφτούμε τις δικές μας «έξυπνες» κινήσεις —-πριν είναι αργά.
